Kendi Silahından Vuruldu Nietzsche

https://open.spotify.com/track/5AMfXWOMR5230Mh4ugh4oi?si=FsOk5un7Qp6Zarfe6XVBXQ

[yazıyı okurken dinlemeniz için yukarıya bir fon linki bıraktım]

Nietzsche babası öldüğünde değil, Wagner’le bozuştuğunda değil, Salomé tarafından reddedilğinde değil, bir atı kırbaçlanırken gördüğünde çıldırmıştı.
Filozofik yaşamın sırrı bu; kendi acını değil, başkasının acısını görebilmek ve o acıyı kendi acına yeğ kılmak.
Evet evet, bir atı kırbaçlanırken gördüğünde çıldırdı Nietzsche.

Nietzsche gibi eserlerinin çoğunda insanın merhametini eleştiren, zayıfları hakir gören, egoyu öven bir insanın merhametin gücü karşısında yenilgiyi kabul etmesini sağlayan olaydı bu , o olaydan sonra hiç konuşmadı. Aklını kaybetmeden önceki son sözü ise, “anne, ben bir aptalım” oldu çünkü Nietzsche hayatı boyunca olmaması gerektiğini savunduğu yerden vurulmuştu, kendi silahından, merhametinden.
Ata sarılıp, ağlayarak; kulağına birkaç sözler fısıldayarak aklını kaybetti ve sustu Nietzsche.

Kırbaçlayan kişi ise Descartes’e benzeyen biriydi –zihniyet olarak
bireyin bir robottan farksız olduğunu , ruhsuz bir et torbası olduğunu söyleyen , bu yüzden bir atı kırbaçlamak vicdanında en küçük bir rahatsızlık uyandırmayan mekanik dünya görüşü–
Descartes ve Bacon’un mekanik birey anlayışının dayandığı yer ataerkil zihniyetidir, tıpkı atı hiçbir üzüntü duymadan kırbaçlayan sahibi gibi; ataerkil zihniyet ise yöneticiliği kutsar, haliyle bu yönetici erkek olmalıdır .
Bu erkek atı da kırbaçlar, ağaçları da keser; eve gider eşini de döver,
hayvanları teller arasına kapatır bundan zevk duyar çünkü hüküm sahibidir çünkü yaratılan efsanenin baş kişisidir, ruhsuz olan bir insan at kırbaçlar mı ?
ağaç keser mi ?
eşini döver mi ?
bir hayvanı boğazlar mı ?
Nietzsche ruhsuz bir insan olmadığını anladığında aklını kaybetti ve sustu çünkü ruhu bir hayvan için acı çektiğinde insan olduğunu hatırlamıştı.